អត្ថបទនេះជូនជាពិសេសដល់ក្រុមមនុស្ស Millennials (1980 – 1996) និងក្រុម Gen-Z (1997 up to 2014)
«ឪពុកម្ដាយខិតខំចិញ្ចឹមកូនដោយយកចិត្តទុកដាក់ ប្រឹងប្រែងអប់រំពួកគេតាំងពីតូចក្រូចឆ្មារ ក៏ព្រោះតែចង់ឲ្យបុត្រាបុត្រីធំឡើងនឹងប្រព្រឹត្តអំពើល្អ ដើរដោយគន្លងធម៌ និងចិញ្ចឹមបីបាច់ម៉ែឪវិញដូចកាលពួកគាត់មើលថែកូនពីកុមារភាពដូច្នេះឯង។ ម្ល៉ោះហើយដើម្បីឲ្យបានជាអ្នកមានកតញ្ញូចំពោះមាតាបិតា បុត្រធីតាត្រូវតបស្នងសងគុណមាតាបិតាវិញតាំងពីបាយទឹក នំចំណី សម្លៀកបំពាក់ ទីស្នាក់នៅសមគួរ ថ្នាំសង្កូវផ្សេងៗ។ បើមិនឲ្យឪពុកម្ដាយពឹងពាក់លើកូនខ្លួនឯង ពេលឈានចូលវ័យចំណាស់ទៅ តើឱ្យទៅពឹងផ្អែកលើនរណា?»
មតិខ្លះទៀតក៏ខ្វែងយោបល់ថា «វាមិនខុសទេ តែក៏មិនត្រូវទាំងស្រុងដែរ! សតវត្សរ៍ទី២១ហើយ នៅតែបន្តផ្នត់គំនិតនេះទៀត? យ៉ាងណា ក៏យើងគួរតែមានផែនការហិរញ្ញវត្ថុសម្រាប់ចូលនិវត្តន៍ដែរ! យើងក៏ពុំអាចពឹងពាក់អាស្រ័យលើកូនៗរបស់យើងទាំងស្រុងដូចគ្នា ដោយហេតុថាពួកគេក៏ត្រូវការពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីកសាងគ្រួសារ ការងាររកស៊ី ឬភារកិច្ចនានា។»
បដិវត្តន៍ផ្នត់គំនិតនេះហាក់សមហេតុផលម្យ៉ាង ព្រោះយើងពុំអាចទស្សន៍ទាយហេតុការណ៍អនាគតទៅជាយ៉ាងណាបានទេ ករណីប្រសិនបើកូនរបស់យើងមានបំណុល មានវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុ ហានិភ័យនឹងកើតមានទាំងមកលើយើង ទាំងកូនយើង។ ក្នុងនាមជាយុវជនដែលនឹងក្លាយជាឪពុកម្ដាយគេថ្ងៃខាងមុខ គប្បីថ្លឹងថ្លែងអំពីបញ្ហាទាំងអស់នេះ និងចាំបាច់កសាងលំនឹងហិរញ្ញវត្ថុផ្ទាល់ខ្លួនឲ្យរឹងមាំ ដើម្បីបញ្ចៀសវិបត្តិ
ហិរញ្ញវត្ថុផង និងដើម្បីកុំឲ្យលំបាកកូនត្រូវរ៉ាប់រងគ្រួសារគេផង និងយើងផង។
ជំនួសឲ្យការរំពឹងលើកូនទាំងស្រុង យើងគួរគិតគូរពីស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុទាំងនេះ ៖
រៀបចំផែនការចូលនិវត្តន៍៖
ការរៀបគម្រោងចូលនិវត្តន៍សំដៅដល់ការរៀបផែនការហិរញ្ញវត្ថុទុកពេលយើងចាស់ទៅ ឬពេលយើងឈប់ធ្វើការរកចំណូល។ ប្រសិនជាមិនបានត្រៀមគម្រោងដើម្បីសន្សំប្រាក់ទុកចូលនិវត្តន៍នោះទេ យើងប្រហែលជាត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើកូនៗដូចជាចំណាយផ្សេងៗ បច្ច័យធ្វើបុណ្យទាន ថ្លៃថែទាំសុខភាពពេលចាស់ទៅជាដើម។
គិតគូរពីសេវាធានារ៉ាប់រង៖
ទាន់យើងនៅមានកម្លាំងពេញបរិបូរណ៍ មានសមត្ថភាពធ្វើការ រកស៊ី ហើយប្រាក់ចំណូលមានស្ថិរភាព លោកអ្នកអាចពិចារណាលើការទិញធានារ៉ាប់រងនេះបាន៖
- ធានារ៉ាប់រងអាយុជីវិត៖ វាសំខាន់ខ្លាំងសម្រាប់អ្នកជាមេគ្រួសារ ឬជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពក្នុងគ្រួសារ ពោល គឺវានឹងជួយសម្រាប់ទុក្ខលំបាកក្រុមគ្រួសារអ្នក ក្នុងការរស់នៅបន្តទៅមុខទៀត ករណីមានរឿងមិនល្អណាមួយកើតឡើងចំពោះអ្នក។
- ធានារ៉ាប់រងសុខភាព៖ រោគព្យាធិអាចបៀតបៀនយើងគ្រប់កាលៈទេសៈ ជាពិសេសពេលយើងឈានចូលវ័យជរានេះតែម្ដង។ អ៊ីចឹងហើយទើបបានជាអ្នកគួរមានធានារ៉ាប់រងនេះ ដើម្បីធានាថារាល់ពេលដែលមានបញ្ហាសុខភាពអ្វីមួយ អ្នកនឹងមានប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្លួនឯង។
បង្កើតប្រភពចំណូលអកម្ម៖
ចំណូលអកម្ម មិនទាមទារឱ្យអ្នកខិតខំប្រឹងប្រែងបម្រើសេវា ពលកម្ម ឬចូលរួមបំពេញសកម្មភាពយ៉ាងសកម្មទៅឲ្យស្ថាប័នណាមួយទេ។ វ័យកាន់តែជ្រែក៏ពិតមែន តែពុំមែនបានន័យថាអ្នកមិនអាចរកចំណូលបានទេ។ ប្រភេទចំណូលអកម្មបានមកពី៖
- ការជួលអចលនទ្រព្យ៖ ឧ. ជួលផ្ទះ ដីធ្លី សំណង់អាគារ ។ល។
- ការប្រាក់ពីគណនីសន្សំ៖ ការប្រាក់ដែលទទួលបានពីប្រាក់បញ្ញើរបស់អ្នកនៅធនាគារ។
- ផលចំណេញពីការចូលហ៊ុន៖ ភាគហ៊ុនដែលអ្នកបានវិនិយោគលើ «អាជីវកម្ម» ណាមួយ តែមិនបានចូលរួមសកម្មភាពដ៏សកម្ម។
- ភាគហ៊ុន និងប័ណ្ណបំណុល៖ ផលចំណេញពីភាគហ៊ុនដែលអ្នកបានទិញក្នុងទីផ្សារមូលបត្រ ប៉ុន្តែប្រភពចំណូលនេះហាក់មានហានិភ័យបន្តិច ហើយទាមទារការយល់ដឹងពីវាស៊ីជម្រៅ។
- រកស៊ីចងការប្រាក់៖ ចំណូលពី “ការប្រាក់” លើប្រាក់កម្ចីដែលអ្នកផ្ដល់ទៅកាន់ក្រុមបុគ្គល ឬដៃគូជំនួញណាមួយ។
ជារួមមក ទម្លាប់មានកូនដើម្បីឲ្យពួកគេចិញ្ចឹមយើងវិញពេលយើងចាស់ទៅ ជារឿងល្អផូរផង់ណាស់ក្នុងបវេណីខ្មែរ ប៉ុន្តែវាមិនសូវហុចផលវិជ្ជមានទេ បើគិតដល់កត្តាសេរីភាពហិរញ្ញវត្ថុ សេរីភាពជីវិតរបស់បុគ្គល កត្តាហានិភ័យផ្សេងៗ។ យើងសុខចិត្តនឿយហត់លំបាកពីក្មេង ដើម្បីស្រណុកថ្ងៃក្រោយ រស់នៅលើសេរីភាពហិរញ្ញវត្ថុ ដោយមិនរំខាន ឬដាក់សម្ពាធដល់កូនឡើយ ប៉ុន្តែ កូនៗក៏មិនត្រូវផាត់ចោលភារកិច្ចមើលថែម៉ែឪនោះឡើយ។
ចុះប្រិយមិត្តអ្នកអាន យល់យ៉ាងណាចំពោះប្រធានបទមួយនេះ?
បញ្ជាក់៖ អត្ថបទខាងលើមិនបង្កប់នូវគោលបំណងលុបបំបាត់ ឬប្រឆាំងប្រពៃណីខ្មែរជ្រុងណាមួយឡើយ។ យើងគ្រាន់តែចង់បង្ហាញពីគុណវិបត្តិនៃការយកកូនធ្វើជាបង្អែកហិរញ្ញវត្ថុទាំងស្រុង និងវិធីសាស្ត្រកសាងសេរីភាពហិរញ្ញវត្ថុតែប៉ុណ្ណោះ។ ការគាំទ្រឲ្យទម្លាប់នេះនៅបន្ត ឬមិនគាំទ្រ គឺអាស្រ័យលើការវិភាគពិចារណារបស់ប្រិយមិត្ត។ ក្រៅពីនេះ ក្រុមការងារកាក់សេនមានតែលើកទឹកចិត្តបន្ថែមដល់កូនៗគ្រប់រូប ឲ្យបំពេញកាតព្វកិច្ចជាកូនកតញ្ញូកតវេទីតាធម៌ តបស្នងសងគុណព្រះរស់ទាំងពីរឲ្យអស់ពីចិត្តពីថ្លើម ថែរក្សាបីបាច់ឲ្យបានសព្វជ្រុងជ្រោយ ពេលលោកចាស់ទៅ។
បន្ថែម៖ សម្រាប់អត្ថបទពាក់ព័ន្ធនឹងចំណុចលើកឡើងខាងលើ សូមចូលទៅអានបន្ថែមនៅតំណរលីងខាងក្រោម៖
១. តើគួររៀបចំផែនការចូលនិវត្តន៍ដោយរបៀបណា? – Kakcent
២. ហេតុអ្វីគួររៀបគម្រោងចូលនិវត្តន៍? – Kakcent
